Dard-e-Moshtarek درد مشترکم مرا فریاد کن

کیست که نداند متجاوز کیست؟ سعید مر تضوی که اخیرا یه مقام معاونت دادستان کل ِ کشور منصوب شد، در پاسخ اتهام تجاوز به زهرا کاظمی ، عکاس-خبرنگار ِ ایرانی-کانادائی، و در جوابه نامه ی بیل گراهام وزیر ِ خارجه ی وقت ِ کانادا، بی هیچ شرم حضوری گقت" حالا مگر چه تحفه ئی بود" شرح ِ تجاوز را می توانید به نقل از دکتر شهرام اعظم، پزشک ِ کشیک بیمارستان بقیه اله بشنوید: YouTube - Dr shahram Azam & Zahra Kazemi خبر کشته شدن دختر دیگری از جمع بازداشت شدگان روزهای اعتراض های خیابانی مردم به کودتای انتخاباتی را سایت "پارلمان نیوز" منعکس کننده نظرات و اخبار فراکسیون اقلیت مجلس اعلام کرد. بموجب این خبر "سعیده پورآقایی" فرزند یکی از رزمندگان دوران جنگ با عراق بوده و پدرش دو سال پیش براثر عوارض ناشی از ترکش شیمیائی در گذشت. سعیده پورآقائی در یکی از شب های بعد از کودتا، بازداشت شد و بعد از مدتی خبر کشته شدنش در بازداشتگاه و انتقال جسد به سردخانه صنعتی جاده شهرری به مادرش داده شد. گفته می شود او نیز سرنوشتی همانند سرنوشت ترانه موسوی داشته و جسدش را پیش از انتقال به سردخانه صنع

Onward Iran! The movement of Iranian people for democracy and progress has leaped many strides from where it initially started. People have gained invaluable experience and matured in their confidence as they counter one of the most dreaded security regimes of the Middle East. The massive public outcry in Iran to a crude election fraud caught the world public opinion by surprise. They assumed Iranians had become complacent in face of the so called “popular Ahmadinejad”, who was picked up by a western media outlet to win easily. But they were not. Iranians poured into the streets in the millions. Not only did they demand recounts, but they revealed the fraud, they persevered in their struggle, pursued their rights and defied orders that had no basis or legality. They resisted, bore arrests and torture; they were killed, but did not remain silent. They got raped, but exposed the rapists; exposed the thread connecting these rapists to the rapes of “virgin girls” of 1980 s political prison

سی سال سر کوب ، سی سال اعدام و شکنجه ، زندان ، کشتار و قتل عام دسته جمعی، سهم مردم ایران از انقلاب ضد سلطنتی 1357 مبارزات مردم ستم دیده ی ایران در این چند ماه گذشته به تعبیری سر باز کردن ِ دمل چرکین سی ساله ای است که ناشی از جراحات ِ شهر و روستا و کارخانه است. جنبش ِ توده ای کنونی بر آمد و بازتاب بغض فروخورده ی سالیان ِ ماضی است؛ از سه دهه شقاوت و بی رحمی، بی حقوقی ِ مطلق، از اعدام در ملأ عام ِ "خس و خاشاک" این ملک سخن می گوید. التهاب پدری است به هنگام واریز کردن ِ پول ِ گلوله ئی که صرف ِ اعدام جگرگوشه اش شده به حساب صد امام. خشمی سترگ و مأنوس که بر آمده از از ده ها هزار اعدام است. واکنش به تجاوز روزانه به هستی و انسانیت این مردم است. 21 سال پیش، در چنین روزهائی در پس آمد شکست مفتضحانه های سیاست های جنگ طلبانه ی رژیم جمهوری اسلامی و قبول اجباری ِ آتش بس، قتل ِ عام ِ دسته جمعی ِ زندانیان ِ سیاسی را که از مدت ها پیش زمینه های آن را تدارک دیده بود به اجرا گداشت و هزاران نفر زندانی ِ سیاسی را در عرض ِ چند هفته به اعدام سپرد. مردم ایران برای احقاق ِ حقوق خود، برای آزادی، برای